Dzie­jo­wy prze­łom w histo­rii Pol­ski. Nasz kraj opusz­cza blok komu­ni­stycz­ny i uda­je się w rejs po wol­nym świe­cie zacho­du. W tym cza­sie głów­ny boha­ter fil­mu, czy­li Kapi­tan Woj­ska Pol­skie­go, zosta­je prze­nie­sio­ny na inną jed­nost­kę. Jak się oka­zu­ję, praw­do­po­dob­ną przy­czy­ną takie­go prze­bie­gu wypad­ków jest zain­te­re­so­wa­nie nie­ja­sną spra­wą, któ­ra tyczy się jego macie­rzy­stej jed­nost­ki. Postać zaczy­na snuć wokół sie­bie wici swo­je­go wła­sne­go świa­ta gdzie wszy­scy ją zdra­dzi­li a ona jest jedy­nym spra­wie­dli­wym w nowym sys­te­mie poli­tycz­no-spo­łecz­nym. Męż­czy­zna  o moc­no tra­dy­cjo­na­li­stycz­nych poglą­dach zamy­ka się w klat­ce swo­jej wła­snej psy­cho­zy. Ponad­to z cza­sem pod­da­je temu pro­ce­so­wi rów­nież swo­ją rodzi­nę. Nie tyl­ko psy­chicz­nie, lecz rów­nież fizycz­nie. Z począt­ku nie­win­ny film sta­je się thril­le­rem, któ­re­go napię­cie rośnie z każ­dą minu­tą. Przej­mu­ją­cy obraz opo­wia­da o tym jak  krzyw­dząc same­go sie­bie moż­na zro­bić to swo­im bliskim.

Inte­re­su­ją­cą nie­ja­sno­ścią doty­czą­cą całej histo­rii jest jej źró­dło, bowiem nie­któ­re por­ta­le inter­ne­to­we poda­ją, iż cała histo­ria jest opar­ta na fak­tach. Jed­nak nie uda­ło mi się dotrzeć do infor­ma­cji, któ­re osta­tecz­nie roz­strzy­ga­ły by tą sprawę.

Lubię Pana Janu­sza Cha­bio­ra jako akto­ra, jed­nak w tym kon­kret­nym obra­zie nie zachwy­cił mnie  niczym spe­cjal­nym. Film jak naj­bar­dziej pole­cam, jed­nak trze­ba mieć moc­ne ner­wy, aby obej­rzeć do same­go koń­ca. Mimo, iż jest to teo­re­tycz­nie fik­cja to oglą­da­nie nie­któ­rych scen spra­wia dys­kom­fort psychiczny.