Klau­dia:  Jaki jest głów­ny cel Regio­nal­ne­go Cen­trum Wolontariatu

Bar­ba­ra: Dzia­ła­my w zróż­ni­co­wa­nych obsza­rach, ale naszym głów­nym celem jest wspie­ra­nie wolon­ta­ria­tu i aktyw­no­ści spo­łecz­nej. Lubi­my mówić, że nasza orga­ni­za­cja ma trzy fila­ry. Pierw­szy z nich to Przy­sta­nek Mło­dych, punkt w ramach któ­re­go każ­dy, kto ma wol­ny czas może przyjść na nie­od­płat­ne zaję­cia samo­roz­wo­jo­we. Cza­sa­mi sobie żar­tu­je­my, ale też jed­no­cze­śnie infor­mu­je­my wszyst­kich chęt­nych, że to “przy­sta­nek nie tyl­ko (dla) mło­dych”. Co ozna­cza, że zapra­sza­my wszyst­kich kiel­czan udzia­łu w warsz­ta­tach pro­wa­dzo­nych przez naszych wolon­ta­riu­szy zagra­nicz­nych, do spo­tkań z podróż­ni­ka­mi i cie­ka­wych dys­ku­sji. Zaję­cia odby­wa­ją się w naszym biu­rze przy Żerom­skie­go 36, a w trak­cie pan­de­mii łączy­li­śmy się przez plat­for­mę zoom.

Dru­gi filar to wolon­ta­riat i akcje spo­łecz­ne. W ramach tych dzia­łań w biu­rze co tydzień spo­ty­ka się tak­że nasza gru­pa wolon­ta­riu­szy, czy­li osób w wie­ku 13+, stu­den­tów i  osób po stu­diach. Na coty­go­dnio­wych zaję­ciach moż­na przy­go­to­wać róż­ne akcje wolon­ta­riac­kie (Dzień Dobrych Uczyn­ków, Dzień Praw Czło­wie­ka, hap­pe­nin­gi, poka­zy fil­mo­we, akcje arty­stycz­ne) , ale tak­że dowie­dzieć się wię­cej o waż­nych spo­łecz­nie tema­tach — prze­ciw­dzia­ła­niu dys­kry­mi­na­cji, mowie nie­na­wi­ści i innych tema­tach, któ­re wolon­ta­riu­sze sami pro­po­nu­ją. Nasza gru­pa dzia­ła napraw­dę aktyw­nie! Wolon­ta­riu­szy z Cen­trum znaj­dzie­cie na róż­nych akcjach spo­łecz­nych w mie­ście, w pla­ców­kach edu­ka­cyj­nych, kul­tu­ral­nych i pomo­co­wych oraz na spo­tka­niach Kor­pu­su Soli­dar­no­ści, pro­gra­mu któ­ry reali­zu­je­my wspól­nie z Die­ce­zjal­nym Cen­trum Wolontariatu.

Trze­cim fila­rem dzia­łań Cen­trum jest aktyw­ność mię­dzy­na­ro­do­wa — pro­wa­dzi­my punkt infor­ma­cji dla mło­dzie­ży Euro­desk i wysy­ła­my chęt­nych na wymia­ny i kur­sy szko­le­nio­we w ramach Era­smus+. Co wię­cej, uczy­my też chęt­nych zdo­by­wać pie­nią­dze na reali­za­cję wła­snych ini­cja­tyw lokal­nych i mię­dzy­na­ro­do­wych. No i naj­waż­niej­sze — w ramach naszych sta­łych dzia­łań gości­my w Kiel­cach gru­py migran­tów z całej Euro­py, któ­rzy przy­jeż­dża­ją do nas na rocz­ny wolon­ta­riat. Z pew­no­ścią spo­ty­ka­cie naszych wolon­ta­riu­szy w szko­łach i na róż­nych akcjach kul­tu­ral­nych (m.in. w ramach orga­ni­zo­wa­nych przez nich Inter­na­tio­nal Par­ty). Kil­ka razy odwie­dza­li­śmy też stu­den­tów na róż­nych wydzia­łach UJK i nadal jeste­śmy chęt­ni do współ­pra­cy. Wolon­ta­riu­sze zagra­nicz­ni anga­żu­ją się w wyda­rze­nia miej­skie, odwie­dza­ją szko­ły w całym regio­nie, two­rzą z dzieć­mi ogród­ki spo­łecz­ne, edu­ku­ją o mię­dzy­kul­tu­ro­wo­ści i dia­lo­gu mię­dzy­re­li­gij­nym… Napraw­dę jest tego bar­dzo dużo.

K:  Powie­dzia­łaś, że Cen­trum Wolon­ta­ria­tu jest bar­dzo aktyw­ną orga­ni­za­cją od same­go począt­ku, czy­li od jak dawna?

B: W zeszłym roku obcho­dzi­li­śmy pięt­na­sto­le­cie, ale przez ten czas naszą orga­ni­za­cję two­rzy­li bar­dzo róż­ni ludzie. Ci, któ­rzy ją zakła­da­li, nie miesz­ka­ją już nawet w Kiel­cach, ale pamię­ta­my o nich i zacho­wu­je­my róż­ne zdję­cia z “daw­nych cza­sów”, bo pięt­na­ście lat to jed­nak spo­ro. Prze­gląd ini­cja­tyw, jakie się dzia­ły przez ten czas moż­na zoba­czyć na mura­lu, któ­ry gru­pa arty­stów nama­lo­wa­ła dla nas nie­opo­dal daw­ne­go kina Roman­ti­ca. Bar­dzo pole­ca­my obej­rzeć to dzie­ło sztu­ki, jeste­śmy z nie­go bar­dzo dumni!

Odno­śnie tego, kto obec­nie dzia­ła w Cen­trum, to są to oso­by zwią­za­ne z orga­ni­za­cją od oko­ło 5 lat plus “dino­zau­ry wolon­ta­ria­tu”, czy­li ja i mój kole­ga Michał. Może­cie dowie­dzieć się wię­cej o nas zaglą­da­jąc na naszą stro­nę inter­ne­to­wą, albo po pro­stu przy­cho­dząc do nas na kawę. Zawsze chęt­nie przyj­mu­je­my oso­by, któ­re są cie­ka­we naszych dzia­łań i chcą dowie­dzieć się wię­cej o aktyw­no­ści spo­łecz­nej. Zresz­tą, myślę, że stu­den­ci się będą dobrze u nas czu­li, bo więk­szość naszej zało­gi to oso­by tuż po stu­diach, któ­re posta­no­wi­ły swo­ją przy­szłość zawo­do­wą zwią­zać z zarzą­dza­niem wolontariatem.

K: To taka pomoc przez zaba­wę, więc nic dziw­ne­go, że dużo mło­dych ludzi się angażuje.

B: Dokład­nie tak!

K: A jak dużo tych mło­dych ludzi jest obec­nie w organizacji?

B: To są bar­dzo róż­ne gru­py, ponie­waż mamy sta­łych pra­cow­ni­ków, któ­rzy pro­wa­dzą pro­jek­ty mię­dzy­na­ro­do­we, lokal­ne i spo­łecz­ne oraz wolon­ta­riu­szy, któ­rzy anga­żu­ją się w pro­po­no­wa­ne przez nas aktyw­no­ści. Na co dzień spo­tka­cie u nas 8 osób koor­dy­nu­ją­cych pro­jek­ty, oko­ło 15 wolon­ta­riu­szy sta­le anga­żu­ją­cych się w dzia­ła­nia, 25 wolon­ta­riu­szy zagra­nicz­nych oraz róż­ne gru­py, któ­re cyklicz­nie odwie­dza­my (ini­cja­ty­wy sąsiedz­kie, kla­sy z kon­kret­nych szkół, dzie­ci z pro­jek­tu “Star­szy brat, star­sza sio­stra”). Oso­by włą­cza­ją­ce się w aktyw­no­ści nasze­go Cen­trum anga­żu­ją się w róż­nym cza­sie. Nie­któ­rzy są z nami już kolej­ny rok, nie­któ­rzy przy­szli dopie­ro teraz, po pan­de­mii, i dopie­ro sta­wia­ją pierw­sze kro­ki na polu dzia­łań spo­łecz­nych. Nasze biu­ro jest otwar­te na potrze­by róż­nych ludzi, któ­rzy chcą zro­bić coś faj­ne­go w mie­ście. Jeże­li na waszym uni­wer­sy­te­cie są ludzie, któ­rzy chcie­li­by włą­czyć się w nasze dzia­ła­nia — ser­decz­nie zapra­sza­my. Damy wam za dar­mo prze­strzeń i nauczy­my was  jak pisać wła­sne pro­jek­ty spo­łecz­ne.  Nie tyl­ko po to, aby mieć  fun [przyp. red. zaba­wę], ale też po to, by roz­krę­cić róż­ne dzia­ła­nia, któ­re są dla Was waż­ne! A w momen­cie, kie­dy nie są wam potrzeb­ne fun­du­sze, bo chce­cie zro­bić faj­ną akcję bez­kosz­to­wo, to zaofe­ru­je­my Wam róż­ne­go rodza­ju publi­ka­cje o orga­ni­za­cjach poza­rzą­do­wych, dostęp do dru­kar­ki i tego typu rze­czy. Po pro­stu poma­ga­my ludziom, któ­rzy chcą zmie­niać nasze mia­sto, kre­ować włą­cza­ją­cą prze­strzeń i otwie­rać innych na różnorodność.

K: Jeże­li cho­dzi o publi­ka­cje. Co w takim razie z Żywą Biblioteką?

B: Żywa Biblio­te­ka to jed­na z naszych cyklicz­nych akcji edu­ka­cyj­nych. Pole­ga ona na tym, że zapra­sza­my Kiel­czan na spo­tka­nia z oso­ba­mi, któ­re nale­żą do róż­ne­go rodza­ju mniej­szo­ści. Każ­da z osób wyklu­czo­nych bio­rą­cych udział w Żywej Biblio­te­ce jest Książ­ką, któ­rą moż­na sobie “wypo­ży­czyć” i przez pół godzi­ny poroz­ma­wiać z nią o jej doświad­cze­niach, prze­my­śle­niach, codzien­nym funk­cjo­no­wa­niu. Takie roz­mo­wy pozwa­la­ją prze­ła­mać ste­reo­ty­py i uprze­dze­nia, uczą trak­to­wać każ­de­go czło­wie­ka z sza­cun­kiem. Jeśli brzmi to dla Was cie­ka­wie, zapra­sza­my do kon­tak­tu zarów­no czy­tel­ni­ków, jak i oso­by mogą­ce peł­nić rolę Ksią­żek w kolej­nych edycjach.

K: Moż­na powie­dzieć, że ta akcja jest podob­na do inne­go Wasze­go pro­jek­tu Siep 2.0.

B: To rów­nież jest pro­jekt, któ­ry zakła­da pomoc oso­bom z grup wyklu­czo­nych spo­łecz­nie, w tym osób z nie­peł­no­spraw­no­ścia­mi. W ramach tego dzia­ła­nia od wrze­śnia będzie­my reali­zo­wać cykl zajęć edu­ka­cyj­nych w szko­łach. Poroz­ma­wia­my o cyber­prze­mo­cy, ale też będzie­my wspól­nie ćwi­czyć efek­tyw­ną komu­ni­ka­cję i reago­wa­nie na hejt. Wszyst­kie dzia­ła­nia doty­czą­ce prze­ciw­dzia­ła­nia prze­mo­cy i dys­kry­mi­na­cji są dla nas waż­ne. Chce­my zachę­cać ludzi do bycia aktyw­ny­mi, ale zale­ży nam też na tym, by otwie­rać dys­ku­sje na tak zwa­ne “trud­ne” tema­ty. Dla­te­go część z nas zaj­mu­je się dzia­ła­nia­mi zwią­za­ny­mi z edu­ka­cją praw­no-czło­wie­czą, dia­lo­giem kul­tur, edu­ka­cją sek­su­al­ną. Jako pra­cow­ni­cy mło­dzie­żo­wi pod­czas warsz­ta­tów kła­dzie­my nacisk na to jak doga­dać się w gru­pie, jak trak­to­wać się z sza­cun­kiem i jak nie obra­żać innych ludzi, a jed­no­cze­śnie móc wyra­zić swo­je zda­nie, wąt­pli­wość, nie­zgo­dę. I ten pro­jekt Siep („Social Inc­lu­sion Edu­ca­tio­nal Pills”) jest wła­śnie na to ukie­run­ko­wa­ny. Poprzez insce­ni­za­cje dra­mo­wo-teatral­ne będzie­my pra­co­wać nad  reago­wa­niem na prze­moc i pogar­dę, któ­ra , nie­ste­ty, jest wokół nas. A w sie­ci jest jej zde­cy­do­wa­nie za dużo.

K: Aby opi­nia nie prze­ro­dzi­ła się w hejt.

B: Dokład­nie. Moja kole­żan­ka pro­wa­dzi rów­nież dru­gi pro­jekt o podob­nej tema­ty­ce. Jest on kie­ro­wa­ny do gru­py Ukra­iń­ców, Kaza­chów i Bia­ło­ru­si­nów, któ­rzy uczą się w Kiel­cach. W naszym mie­ście miesz­ka­ją ludzie o róż­nych poglą­dach, języ­ku i wyzna­niu, pocho­dzą­cy z róż­nych kra­jów zza wschod­niej gra­ni­cy. Naj­wyż­sza pora, żeby­śmy się nawza­jem pozna­li! Być może sami zauwa­ży­li­ście, że szcze­gól­nie w kon­tek­ście Ukra­iń­ców zaczy­na­ją poja­wiać się nega­tyw­ne komen­ta­rze w prze­strze­ni publicz­nej. Być może nawet na kam­pu­sie sły­sze­li­ście róż­ne opi­nie na temat stu­den­tów ze wscho­du. Z naszej per­spek­ty­wy war­to dać sobie szan­sę na dia­log i wza­jem­ne zro­zu­mie­nie. Dla­te­go robi­my pro­jek­ty łączą­ce ludzi z róż­nych kul­tur i zapra­sza­my do nasze­go cen­trum migran­tów z całej Europy.