Od wscho­du zim­ny, zło­wro­gi wiatr zawiewa

Nie strasz­na mu jest Pia­stów gleba

Idzie przed sie­bie burza wytrwała

Ale nagle się zatrzy­ma­ła i stoi wry­ta jak skała

Na hory­zon­cie spo­strze­gła zna­mio­na przeciwnika

Ser­ce wschod­niej burzy coraz moc­niej pika

Z zacho­du wichu­ra na silę wzbiera

Mknie przed sie­bie, niczym daw­niej cholera

Aż zde­rzy­ła się jed­na i dru­ga maszyna!

Zawie­ru­cha trzy oso­by wyłoniła

Kro­ple burzy zna­czy­ły Czar­ny pan­cerz, wytrawny

Przy­ozdo­bio­ny pismem Bra­ci Sołuńskich

Postać wycią­ga rękę, któ­ra wyglą­da jak­by zgniła

Jed­nak czuć, iż kłę­bi się w niej wiel­ka siła

Mie­rzy w stro­nę słoń­ca sier­pem zardzewiałym

I śmie­je się śmie­chem bez­tro­skim, jak­by kpiąc z Boga

Bo cień, któ­ry rzu­ca jest prze­ogrom­ny, a potę­ga jego mnoga

Śmiech nie­co przy­gasł, gdy spo­strzegł swe­go wroga

Pan­cerz zmie­rza­ją­cy z naprze­ciw­ka lek­ko wiatr otula

Jest on jasny, barw­ny, daję nadzie­ję niczym poczci­wa matula

Wypi­sa­ne ma na sobie hasła wzniosłe:

Wol­ność! Rów­ność! Demokracja!

Jed­nak ten czer­wo­ny kolor w oczach jego właściciela…

Zasta­na­wiam się czy kto­kol­wiek mój nie­po­kój podziela.

Mię­dzy nimi stoi męż­czy­zna skrom­nie przyodziany

Z mie­czem wyszczer­bio­nym na drzwiach zło­tej bramy

Wyda­wać by się mogło, że rola w tym star­ciu jego niewielka

Jed­nak przy rów­nym podzia­le sił wystar­czy tyl­ko kropelka

Szep­ty cią­gle sły­szy od czar­ne­go rycerza

Krok swój nato­miast ku jaśniej­sze­mu zmierza

Im bli­żej był nie­go, tym szept coraz silniejszy

Aż w krzyk się prze­ro­dził rzewniejszy

Gdy żoł­dak dotknął jaśnie­ją­cej zbroi

Czy dobrze męż­czy­zna wybrał?

To już osą­dzą jego potomni.