Żal mi współ­cze­snej.
I żal mi tak­że dzie­cia­ków.
Dla któ­rych stu­dia i szko­ła
To teraz are­na cyr­ko­wa.
Nie ma bowiem już zajęć.
Ani spóź­nień co ranek.
Jest tyl­ko plat­for­ma onli­ne.
Na któ­rej awa­ta­ry.
To czę­sto pie­ski i małpki.

Żal mi tak­że arty­stów.
Któ­rzy już od roku.
Nie byli na wido­ku.
Wyga­sła gdzieś kul­tu­ra.
I nie ma tak­że sztu­ki.
A w pra­sie i tele­wi­zji
Jed­no wyświe­tla się hasło.
Pan­de­mia i kwarantanna.

Żal mi restau­ra­to­rów oraz hote­la­rzy.
Gdy patrzę jak ich pra­ca.
Obec­nie im nie popła­ca.
Bo dłu­go­trwa­ła pan­de­mia.
Zamy­ka drzwi do ich dzie­ła.
Nie ma już pysz­nych obia­dów.
Zja­da­nych w bie­gu na mie­ście.
Nie ma też odpo­czyn­ku.
Z pięk­nym wido­kiem za oknem.

Mam jed­nak cichą nadzie­ję.
Że z cza­sem to wszyst­ko minie.
I wró­cą stu­dia i szko­ła.
I daw­no wyga­sła kul­tu­ra.
Otwar­te zosta­ną hote­le.
I punk­ty gastro­no­micz­ne.
Bo wiem, że wszyst­ko się koń­czy.
Gdyż nic nie może trwać wiecznie.