Pew­na prze­jeż­dża­ją­ca przy­pad­kiem kobie­ta zauwa­ży­ła jed­nak pobru­dzo­ne­go męż­czy­znę panicz­nie bie­ga­ją­ce­go wzdłuż dro­gi. Zapa­mię­ta­ła jego wygląd i poda­ła ryso­pis, któ­ry przy­po­mi­nał jed­ne­go z miesz­kań­ców Leśni­cy. — B. był podej­rza­ny nie­słusz­nie. Kobie­ta, któ­ra aku­rat prze­jeż­dża­ła autem w stro­nę Dobru­cho­wa, zatrzy­ma­ła się, bo machał do niej jakiś czło­wiek. Popro­sił on ją o pod­wóz­kę. Postu­rą był podob­ny do B. Dodat­ko­wo Truck prze­wo­ził butle z gazem. B. wcze­śniej pra­co­wał roz­wo­żąc gaz. Poli­cja zgar­nę­ła go do aresz­tu. Miał jed­nak ali­bi, więc zwol­nio­no go do domu. Nie było go więc wte­dy na miej­scu zdarzenia.

Nie spodziewaliśmy się takiego zakończenia.

Polo­nez mimo bra­ku tablic reje­stra­cyj­nych na szy­bie umiesz­czo­ną miał iden­ty­fi­ku­ją­cą naklej­kę. Dzię­ki niej szyb­ko usta­lo­no, że jego wła­ści­cie­lem tak napraw­dę jest mąż ofia­ry, któ­ry doko­nał zaku­pu tuż przed wypad­kiem. Oka­zu­je się, że śla­dy osmo­lo­gicz­ne zabez­pie­czo­ne w pojeź­dzie nale­żą do męż­czy­zny. Jego zezna­nia zaczy­na­ją być coraz mniej wia­ry­god­ne. Wynaj­mu­je adwo­ka­ta.
- Czy ta spra­wa wpły­nę­ła jakoś na waszą spo­łecz­ność? – pytam, kie­dy znam już całą histo­rię. Pani O. zasta­na­wia się chwi­lę.
- Nasze poczu­cie bez­pie­czeń­stwa nie zmie­ni­ło się zbyt­nio – wyzna­je — Kie­dy praw­da wyszła na jaw, ludzie byli zbul­wer­so­wa­ni. Spra­wa była gło­śna, dla­te­go roz­ma­wia­no o zda­rze­niu jesz­cze przez dłu­gi czas. Wszyst­ko to przy­po­mi­na­ło fabu­łę fil­mu – trud­no było uwie­rzyć w jej praw­dzi­wość.
- Ja koja­rzy­łem dziad­ka Sz. – wspo­mi­na pan O.  — Roz­ma­wia­li­śmy zale­d­wie kil­ka razy. Sły­sza­łem, że bar­dzo całą spra­wę prze­żył. Zmarł nie­dłu­go po tragedii.

Z pry­wat­nej roz­mo­wy z byłym straż­ni­kiem wię­zien­nym mają­cym oka­zję zetknąć się z
Gabrie­lem Sz., dowie­dzia­łam się, że był wyco­fa­ny, ule­gły, spo­koj­ny. Jeden z tych więź­niów, któ­rych nie pamię­ta się przy oka­zji ponow­ne­go spo­tka­nia. Przez cały czas poby­tu Eli­zy w szpi­ta­lu w Sie­mia­no­wi­cach uda­wał kocha­ją­ce­go, zroz­pa­czo­ne­go męża.
Ojciec Eli­zy wspo­mi­na w jed­nym z wywia­dów, że wraz z żoną nie infor­mo­wa­li Gabrie­la o tra­gicz­nym sta­nie swo­jej cór­ki. Za bar­dzo mu współ­czu­li. „Byli­śmy prze­cież w tej samej dru­ży­nie”.
- Nie­któ­re oso­by zna­ły rodzi­ców tej kobie­ty. My oso­bi­ście nie. Na począt­ku współ­czu­li spraw­cy, prze­ży­wa­li to wspól­nie i wspie­ra­li go. Nie mie­li poję­cia, że jest mor­der­cą. Może­my tyl­ko się domy­ślać, co czu­li, kie­dy pozna­li praw­dę.
- Sły­sze­li­śmy, że Gabriel Sz. zacho­wy­wał się bar­dzo emo­cjo­nal­nie pod­czas pogrze­bu – doda­je pan O. – Przez cały czas grał zdru­zgo­ta­ne­go, pod­czas gdy prze­cież znał prawdę.

Sie­dem­na­ście lat po popeł­nio­nej zbrod­ni Gabriel Sz. udzie­lił wywia­du Toma­szo­wi Ław­nic­kie­mu. Pod­kre­ślał, że teraz jest inną oso­bą, że codzien­nie się modli. Ukoń­czył stu­dium Chrze­ści­jań­skie­go Insty­tu­tu Biblij­ne­go, dzię­ki cze­mu zdo­był zawód nauczy­cie­la reli­gii. „Bar­dzo mi zale­ży na gło­sze­niu Sło­wa Boże­go” – prze­ko­nu­je.  Chce ubie­gać się o uła­ska­wie­nie.

*Dane zosta­ły zmie­nio­ne w celu zapew­nie­nia ano­ni­mo­wo­ści.
** Wypo­wie­dzi pań­stwa O. zosta­ły zre­da­go­wa­ne, ale ich pier­wot­ny sens został zachowany.