Byłeś tam ze mną?

Odkry­li­śmy razem mrocz­ną tajemnicę?

Samot­ny Maratończyku…

Jako jedy­ny byłeś moim towarzyszem,

Prze­mie­rza­jąc nie­zba­da­ne zaka­mar­ki niebios.

Two­ja lek­ka pochod­nia roz­świe­tla­ła wąską drogę.

Prze­ka­za­ny ci przez Wiel­kie­go Brata,

Twój blask nigdy się nie kurczy,

W nocy pro­wa­dzisz zbłą­ka­nych wędrowców.

Pamię­tam jak dziś swo­ją naj­więk­szą podróż.

Spa­cer wśród mil­czą­cych miesz­kań­ców tej kniei,

Ich szep­ty roz­no­szo­ne wraz z zim­nym powiewem.

Pamię­tam opie­ku­nów tych lasów.

Gło­wy wychy­la­ją­ce się zza doro­słych ich braci,

Mru­czą­cych i syczą­cych w swym gniewie.

Pamię­tam wzbu­rzo­ną drogę, 

Któ­ra chcąc odpo­cząć bła­ga­ła o szyb­szy mój krok.

Jęczą­ce pod­ło­że doma­ga­ją­ce się snu.

Pamię­tam twe obli­cze zer­ka­ją­ce zza chmur,

Deli­kat­ne lico prze­peł­nio­ne strachem,

Podob­nie do moje­go serca.

Z każ­dą minu­tą cisza sta­wa­ła się męką.

Knie­ja chro­ni­ła swej mrocz­nej tajemnicy,

W cie­niach widzia­łem Ukrytych.

Kie­dy jeden się wychyli,

Resz­ta zamie­ra w bezruchu.

Możesz na nich spoj­rzeć, lecz nic nie zobaczysz.

Kolej­ny krok…

To następ­ny mknie na spotkanie,

Drwiąc z mej głupoty.

Uwiel­bia­ją poczu­cie czy­je­goś strachu.

Choć brak im twarzy,

Czu­jesz prze­ra­ża­ją­ce uśmiechy.

Ukry­ci nie muszą cię wabić do wła­snej twierdzy.

Wie­dzą, iż sam w ich domu zawitasz.

Nie pra­gną uwagi, 

Nie pra­gną cierpienia.

Pra­gną wyzbyć się samotności…

Stąd te nik­czem­ne uśmiechy.

Pra­gną wyzbyć się wła­snych słabości…

Dla­te­go upar­cie cię gnębią.

Pra­gną zacho­wać tajem­ni­ce tej kniei…

Stąd ich nie­ustę­pli­wa obserwacja.

Chcąc towa­rzy­sza, zamy­ka­ją się na ciebie…

Chcąc wyzbyć się sza­leń­stwa, wywo­łu­ją obłęd u ciebie…

Ukry­tych nigdy nie poznasz,

Lecz oni pozna­li już ciebie…

Wystar­czy jeden spa­cer z Maratończykiem…