Pod­lej­sza niż morze, Ona jest jedy­nym cze­go się boję. Jedy­nym o czym śnię.
Gdy­bym mógł cof­nął­bym co zro­bi­łem, a czar­ne drzwi poma­lo­wał­bym krwią na czer­wo­no.
Stał­bym dum­nie myśląc, że napra­wi­łem wszyst­ko co nie­gdyś zepsu­łem.
Kupił­bym kwia­ty, rzu­cił­bym szlu­gi i w nikim nie szu­kał­bym słu­gi.
Robił­bym płat­ki z sojo­wym mle­kiem, a piz­zy nie jadł­bym nożem i widel­cem.
Two­rzył­bym sie­bie, a zamiast tego wolę kurew­sko zapaść się pod zie­mię.
Mój pokój pach­niał­by cyja­no­wo­do­rem, a miłość jeli­ta odo­rem.
Zgu­bił­bym się i zno­wu nie zaznał­bym spo­ko­ju. 
Ręce zno­wu w krwi bym ubru­dził, a w mara­zmie swój umysł bym zgu­bił.
A więc cier­piał­bym zno­wu, bo nie umiem tego powie­dzieć nikomu.