Śnie­gu płat­ki nie­wiel­kie wpa­da­ją­ce we włosy,

Przy­mroz­ki mroź­ne spa­da­ją­ce na wrzosy,

Wiatr zacze­pia­ją­cy każ­de­go na swej drodze,

Kału­że skrzą­ce i ludzie śli­zga­ją­cy się na lodzie.

Pierw­szy bał­wan ule­pio­ny przez sąsia­da pociechy,

Czy tyl­ko mi spra­wia to tyle uciechy?

Czy te momen­ty tak ludziom scodzienniały,

Że nie są oni w ich stro­nę rzec choć­by jed­nej pochwały?

Dzień za dniem odda­ją się w szpo­ny rutyny,

Nie widząc, że sta­ją się zbyt poważnymi.

I tak mija­ją mie­sią­ce, a następ­nie lata,

Tra­cą swo­je życie na pod­bi­cie świata,

Gdy wystar­czy­ło­by spoj­rzeć wokół,

By odna­leźć szczę­ście, ład i spokój.