Następ­nym wykła­dow­cą, któ­ry zechciał odpo­wie­dzieć na nasze pyta­nie jest Pani Danu­ta Grze­siak-Witek, dok­tor nauk huma­ni­stycz­nych, dys­cy­pli­na językoznawstwo:

Zdal­ne naucza­nie dopie­ro zaczy­na­my pozna­wać. I dla­te­go z jed­nej stro­ny roz­cza­ro­wu­je­my się nim, a z dru­giej stro­ny zachwy­ca­my. Ja rów­nież mio­tam się pomię­dzy taki­mi odczu­cia­mi. Jako logopeda/neurologopeda dostrze­gam w takiej for­mie naucza­nia wiel­ki minus, jakim jest brak kon­tak­tu oso­bi­ste­go z dru­gim czło­wie­kiem. Czło­wiek jako isto­ta spo­łecz­na potrze­bu­je rela­cji “twa­rzą w twarz” z inny­mi ludź­mi. W ten spo­sób się roz­wi­ja i wzbo­ga­ca jego wnę­trze. Z dru­giej stro­ny są pew­ne zale­ty tego try­bu naucza­nia. Moż­na pro­wa­dzić zaję­cia na odle­głość i nie mar­twić się czy ze wzglę­du na warun­ki atmos­fe­rycz­ne, pro­ble­my z komu­ni­ka­cją wszy­scy stu­den­ci zja­wią się na wykła­dzie. Poza tym wła­ści­wie pro­wa­dzo­ne zaję­cia zdal­ne rów­nież mogą wpły­nąć na nawią­za­nie rela­cji ze stu­den­ta­mi. Trze­ba  tyl­ko pamię­tać, że po dru­giej stro­nie kom­pu­te­ra jest oso­ba, któ­ra oprócz tego, że chce zdo­być wie­dzę, ma swo­je gor­sze i lep­sze dni, swo­je rado­ści i smutki…

 Pani Beata Gło­wiń­ska, dok­tor wykła­da­ją­ca w Insty­tu­cie Lite­ra­tu­ro­znaw­stwa i Językoznawstwa:

Dobrze, że jest moż­li­wość naucza­nia zdal­ne­go, gdy nie ma moż­li­wo­ści naucza­nia tra­dy­cyj­ne­go. Jed­nak bra­ku­je mi natu­ral­ne­go, bez­po­śred­nie­go kon­tak­tu z dru­gim czło­wie­kiem, kie­dy do nie­go mówię nie widzę go, jego twa­rzy, mimi­ki, nie sły­szę, nie odbie­ram sygna­łów, któ­re pozwa­la­ły­by mi oce­nić, czy słu­cha, czy rozu­mie, czy go to inte­re­su­je, to co mówię. To co kie­dyś było pro­ste – poda­nie kart­ki z tek­stem, dziś wyma­ga wie­lu ope­ra­cji tech­nicz­nych i nie zawsze prze­bie­ga bez­pro­ble­mo­wo, zabie­ra cen­ny czas. Utrud­nio­ne są egza­mi­ny, kolokwia.

Nie spo­sób nie zgo­dzić się z naszy­mi wykła­dow­ca­mi. Z przy­to­czo­nych opi­nii wyni­ka jed­no – zde­cy­do­wa­nie bar­dziej przy­stęp­ne jest dla nich naucza­nie sta­cjo­nar­ne. A co na ten temat sądzą studenci?

Bada­nia…

W przy­go­to­wa­nej elek­tro­nicz­nej ankie­cie, wzię­ło udział bli­sko 100 stu­den­tów Uni­wer­sy­te­tu Jana Kocha­now­skie­go. Byli to słu­cha­cze z nastę­pu­ją­cych kie­run­ków: admi­ni­stra­cja, pla­sty­ka, dzien­ni­kar­stwo, eko­no­mia, pie­lę­gniar­stwo, fizjo­te­ra­pia, gospo­dar­ka prze­strzen­na, kosme­to­lo­gia oraz logopedia.

Z prze­pro­wa­dzo­nych badań wyni­ka że 55% stu­den­tów jest zado­wo­lo­nych ze zdal­ne­go naucza­nia. Wska­zu­ją, że taka nauka jest wygod­niej­sza i tań­sza. Ponad­to ma się ogra­ni­czo­ny kon­takt z ludź­mi, co skut­ku­je mniej­szym praw­do­po­do­bień­stwem zara­że­nia się koro­na­wi­ru­sem. Wie­lu żaków, mogło rów­nież pod­jąć dodat­ko­wą pra­cę. Inni zaś pogo­dzić dwa kie­run­ki, bez indy­wi­du­al­ne­go try­bu nauczania.

Pozo­sta­li stu­den­ci przy­zna­li, że prze­szka­dza im brak bez­po­śred­nie­go kon­tak­tu z wykła­dow­ca­mi. Ponad­to tra­cą moty­wa­cję i chęć do nauki. Wie­lu słu­cha­czy pisze rów­nież o ogra­ni­czo­nych moż­li­wo­ściach co do wytłu­ma­cze­nia nie­zro­zu­mia­łe­go mate­ria­łu. Jako wadę „inter­ne­to­wej nauki” wska­za­li rów­nież złe samo­po­czu­cie, a tak­że zły wpływ sprzę­tów elek­tro­nicz­nych na wzrok. Czę­stą odpo­wie­dzią były rów­nież ogra­ni­czo­ne kon­tak­ty ze zna­jo­my­mi. Nie spo­sób rów­nież nie wspo­mnieć o licz­nych sta­nach depre­syj­nych. Żako­wie wska­za­li tak­że jako wadę licz­ne pra­ce pisem­ne oraz prezentacje.

Mimo prze­wa­gi doty­czą­cej zado­wo­le­nia ze zdal­ne­go naucza­nia, 78% chcia­ło­by wró­cić do tra­dy­cyj­nej for­my naucza­nia. Jeże­li nie będzie takiej moż­li­wo­ści, uatrak­cyj­ni­li­by pro­gra­my do nauki poprzez  funk­cję nagry­wa­nia i odtwa­rza­nia wybra­nych spo­tkań w dowol­nym momen­cie. Dodat­ko­wo słu­cha­cze prze­ka­zy­wa­ną treść uświet­ni­li­by poprzez uży­wa­nie grafiki.

W wysła­nych ankie­tach, poja­wił się rów­nież zarzut do pro­wa­dzą­cych i narze­ka­nie na ich nie­wiel­kie zaan­ga­żo­wa­nie w pro­wa­dze­nie przed­mio­tów. Jed­nak czy w dobie pan­de­mii, taki komen­tarz jest uzasadniony?

O co jesz­cze zapy­ta­li­śmy studentów?

Nie zapo­mnie­li­śmy o spra­wach tech­nicz­nych. W ankie­cie poja­wi­ło się pyta­nie o sprzęt, jego wypo­sa­że­nie oraz ogól­ny dostęp do Inter­ne­tu. 95% bada­nych, ma dostęp do kamer­ki oraz mikro­fo­nu. Pozo­sta­li z nich, nie posia­da­ją wspo­mnia­nych „dodat­ków”. Stu­den­ci są „obec­ni” na wykła­dach i ćwi­cze­niach, poprzez korzy­sta­nie z tele­fo­nów (48%), table­tów (22%) oraz lap­to­pów (30%). Jak się oka­za­ło, czę­stym pro­blem jest łącze. 45% stu­den­tów ma regu­lar­ny pro­blem połą­cze­nia się z siecią.

Bez wąt­pie­nia sytu­acja dla nas wszyst­kich nie jest łatwa. Zosta­li­śmy posta­wie­ni przed ogrom­ną pró­bą i wyzwa­niem. Jedy­ne co nam zosta­je, to uczyć się na błędach.